Haat-liefde verhouding met ijsklimmen

Franziska Haack is dol op ijsklimmen. Daarom bracht zij afgelopen winter een week door in het Reintal in Zuid-Tirol. Om van een haat-liefde verhouding te spreken zou een beetje overdreven zijn, maar haar gevoelens variëren van torenhoog enthousiasme tot pure angst. In dit artikel deelt ze haar ervaringen met ijsklimmen.

Het begon allemaal met een proefcursus ijsklimmen met voormalig wereldkampioene Angelika Rainer. Op de een of andere manier was alles zo gemakkelijk, de zon scheen en het deed mij de -14 graden vergeten. Na een ijsklimfestival en een aantal mislukte pogingen begon ik me te beseffen dat als ik dit wilde doen, dat ik helemaal opnieuw moest beginnen en een cursus moest volgen.

En zo zit Franziska nu met haar handen aan ijsgereedschap op de eerste helling van de oorspronkelijke val in het Reintal, Zuid-Tirol. Het is vandaag kouder dan de afgelopen dagen en het ijs is steiler dan het er van onderen uitziet. Haar armen sluiten zich, de bril beslaat, de ijsschroef wil niet bijten, de angst slaat toe. En dan gebeurt er wat niet zou mogen gebeuren. Een val. Is mijn hand opengespleten? Is er een stuk ijs afgebroken? Geschokt en boos, hangt ze aan het touw. "Ik laat los en haal diep adem, orden mijn geest en mijn materiaal. Ik merk dat mijn laars is uitgegleden. Ik vraag me af of dat de reden was."

Tijdens een cursus kan eerst geoefend worden op een ijswand. Foto: Adobe Stock / Andy

Tijdens een cursus kan eerst geoefend worden op een ijswand. Foto: Adobe Stock / Andy

Verkeersopstopping en ijsval

Was dat het voor mij en het ijs? Nee, daarvoor ging het te goed op de eerste dagen van de cursus tijdens de techniek- en loodklimoefeningen in de Angerer klimtuin. Maar voor nu liet ik mijn touwpartner Julian de weg wijzen. Nadat het bij de tweede beklimming goed ging, durfde ik de volgende stap wel aan. "Mijn vrees is niet al te groot, ik heb nu immers gezien dat zo’n klein stukje ijs iets kan vasthouden.

Omdat dat niet altijd het geval is en vanwege het verhoogde risico op verwondingen met ijsgereedschap en stijgijzers, moet je bij ijsklimmen echt niet vallen. In de laatste stukken is het zelfs weer leuk. Als ik aan het rondstampen ben op zoek naar de abseilrun krijg ik het eindelijk weer warm. De koude vingers zijn een vicieuze cirkel: als ze koud worden, voel je minder, je pakt het ijsinstrument steviger vast dan nodig, het bloed circuleert minder, de vingers worden nog kouder.

Watervallen zijn bij uitstek geschikt voor ijsklimmen, zoals hier in de Aosta vallei in Italië. Foto: Adobe Stock / Philippe

Watervallen zijn bij uitstek geschikt voor ijsklimmen, zoals hier in de Aosta vallei in Italië. Foto: Adobe Stock / Philippe

De volgende dag vriest het verder bij de Tristenbach watervallen, want er is een verkeersopstopping. Vanwege de korte aanloop en het gemakkelijke klimmen is de ijsval erg populair. Zes of zeven touwteams klimmen parallel en in verwarring. IJs komt voortdurend van boven. Onaangenaam tot pijnlijk als het je raakt. Een deel van het ijs waar we op lopen is erg dun, je kunt het water erachter horen en zien ruisen. Ik ben opgelucht als we terug bij de auto zijn. De anderen rijden terug, ik blijf.

De komende twee dagen ga ik klimmen met berggids Martin Baumgartner. Martin komt uit de streek en is een enthousiast ijsklimmer. Als hij ’s winters in de bergen een auto bestuurt, moet je blij zijn als hij zijn ogen op de weg houdt in plaats van op de ijsmuren. Hij heeft dan al een paar mooie lijnen gevonden voor de eerste beklimmingen.

Groepjes ijsklimmers verspreiden zich langs de wand. Foto: Adobe Stock / Stacey

Groepjes ijsklimmers verspreiden zich langs de wand. Foto: Adobe Stock / Stacey

Bevroren en gelukkig

Met Martin is ijsklimmen weer echt leuk. Bij de ijsvallen in de galerie kijkt hij eerst of ik überhaupt iets nuttigs heb geleerd in mijn cursus. We klimmen en klauteren, na de ijsvallen bij de galerij gaan we naar Couloir en Magersucht, klimmen zo ver omhoog als het magere ijs toelaat en abseilen weer naar beneden. Pas ’s avonds in de sauna realiseer ik me hoe bevroren ik geweest moet zijn.

De volgende dag schijnt de ochtendzon op de Milk Drinker ijsval. De zon in je nek is zeldzaam bij ijsklimmen, omdat de sport zich vaak afspeelt in schaduwrijke kloven. Later zoekt Martin zijn eigen lijnen in een ijzige groeve met leuke uitdagingen, zoals een steile stenen plaat bedekt met een heel dun laagje ijs.

Met behoedzaam gebruik van stijgijzers en ijsgereedschap beklimt Martin hem zonder problemen. Ik, aan de andere kant, sla al het ijs in het onderste deel kapot met te gewelddadige schoppen. Op de een of andere manier sta ik op, maar langzaam laten mijn armen me weten dat ze moe zijn. Ze hebben tenslotte zes dagen achter elkaar gewerkt. Zo eindigen we de laatste dag van het ijsklimmen iets vroeger. Jammer. Maar nu weet ik tenminste dat het nog goed kan komen met mij en het ijs.

Zelf ontdekken: ijsklimmen in het Reintal

Met ijsklimtuinen, makkelijke routes en korte aanlooproutes is het Reintal een prima plek om met ijsklimmen te beginnen.

1. Angerer ijsklimtuinen Prachtige ijsklimtuin voor beginners en gevorderden met zo’n 15 routes, waarvan een paar gemengd. Startpunt: Jausenstation Angerer. Lengte: tot 30 meter
2. Ursprung Eisfall Een van de klassiekers in het Reintal. Startpunt: Jausenstation Inderederhof. Lengte: 150 meter
3. Galerie ijsval Drie ijsvallen in een bos boven de Reintalstraße. Startpunt: Aan de Reintalstraße, parkeerplaatsen direct bij de eerste lawinegalerij na Sand in Taufers. Lengte: tot 140 meter
4. Milchtrinker ijsval Zuidelijk gerichte ijsval met gemakkelijke beklimming, bijzonder aantrekkelijk voor beginners dankzij de geoefende standen. Startpunt: parkeerplaats Rieserfernerhütte aan de Reintal-weg. Lengte: 65 meter

Bron: Bruckmann

Hoofdfoto: Adobe Stock / XtravanT